برندسازی شهری چارچوب و ابزاری برای ایجاد تمایز، تمرکز و سازماندهی مشخصه های برتر و رقابتی یک شهر فراهم می آورد که البته باید ریشه در واقعیت ها داشته باشد. از آنجا که شهر ها برعکس محصولات، صاحب و متولی مشخصی ندارند، چالش های برندسازی شهری، متنوع تر و پیچیده تر است.

 فارغ از اینکه چه مدلی را برای تدوین وپیاده سازی برند شهری انتخاب کنیم، الزاماتی وجود دارد که مدیران و طراحان برند شهری باید به آنها پایبند باشند. در این نوشتار لیستی از باید ها و نبایدهای برندسازی شهری را فهرست می کنیم تا در طراحی و پیاده سازی فرآیند، یادآور نکاتی راهبردی برای مدیران پروژه باشد.

بایدهای برندسازی شهری

– جلب حمایت و پشتیبانی مقامات ارشد دولتی و شهرداری.

– واقیعت گرایی در بیان یافته ها و پنهان نکردن ابعاد نامناسب هویت شهری.

– در نظر گرفتن بودجه لازم برای تأمین مالی هزینه های پروژه در مراحل مختلف.

– پافشاری بر پیاده سازی هویت برند شهری در ارتباطات و بازاریابی شهر مورد نظر.

– انجام متوالی و منظم ممیزی برند برای حصول اطمینان از همراستایی و اثربخشی فعالیت ها.

 – اطمینان از اینکه همه ابعاد شهر، به عنوان یک موجودیت زنده و پویا شناسایی و بررسی شده است.

– ارتباطات مستمر با ذی نفعان و القای این حس که آنها جزئی از پروسه هستند و نه نظاره گر صرف.

– درنظر گرفتن اینکه برندسازی یک فعالیت بلندمدت است و برنامه های کوتاه مدت تنها در مسیر جزئی کردن اهداف بلندمدت طراحی می شوند.

– در نظر گرفتن همه ذی نفعان و میزان تأثیر گذاری آنان. (کسب و کارها، مدیران شهری، سازمان های هنری و ورزشی، ساکنان و دولت مرکزی) با برنامه ریزی و ارتباطات مؤثر باید مشارکت همه ذی نفعان را جلب کرد.

– تشکیل تیم راهبری از نمایندگان شهرداری، شورای شهر، سازمان گردشگری و نمایندگان کسب وکارها و معتمدان محلی. همچنین یک تیم مشاوره شامل متخصصانی از علوم اجتماعی، مدیریت شهری، مدیریت پروژه و برندسازی در کنار تیم راهبری باشند.

نبایدهای برندسازی شهری

– جایگزین نکردن تبلیغات شهری با برند سازی شهری. برندشهری با تجربه و احساس قوام می یابد و باید بر واقعیات استوار باشد درحالی که برنامه های تبلیغی اغلب آمیخته با اغراق است.

– حذف گروهی از ذی نفعان در تدوین و پیاده سازی برندسازی شهری

– خلاصه کردن و تقلیل سند هویت برند شهری در لوگو و شعار برند شهری

– بالابردن انتظارات ذی نفعان از نتایج و آثار برندسازی شهری

– اجرای کمپین های تبلیغاتی پرهزینه و سطحی

– به کارگیری افراد خودمحور و انتقادناپذیر در کمیته های راهبردی و مشورتی

– تعجیل برای کسب نتایج و خروجی های مورد انتظار

– متوقف ماندن برای پاسخ به منفی بافان که در همه مراحل به آنها برمی خوریم

– تأکید بر کسب نتایجی که منطبق بر واقعیت نیست. مثلا انتخاب شعاری ورزشی برای شهری که هویت رقابتی آن در حوزه فناوری است.

– پیشروی فرآیند بر پایه تصورات مبهم از برندسازی. باید تفکیک بین بازاریابی و تبلیغات برای شهر و برندینگ شهری برای متولیان امر کاملا شفاف باشد.